Ιστορία

Η ηρωική μάχη στην Αγία Μαρίνα...

Στα τέλη του Φλεβάρη του 1822, μόλις τα άλογα του ιππικού φάγανε πράσινο χορτάρι, σύμφωνα με παμπάλαιο οθωμανικό έθιμο, ο στρατός των 30.000 ανδρών, που είχε ετοιμάσει ο Χουρσίτ πασάς στη Λάρισα, κατέβηκε στην κοιλάδα του Σπερχειού. Μαζί του κατέβηκε και ο Δράμαλης, στον οποίο είχε αναθέσει την αρχηγία ο Σουλτάνος, με μεγάλη δύναμη στο Ζητούνι (Λαμία) και στρατοπέδευσε στο Πατρατζίκι (Υπάτη) για να ησυχάσει και να προε­τοιμάσει την εκστρατεία του. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του ξεκίνησε από τη Λάρισα με τη δήλωση ότι μέσα σε δυο μήνες η εκστρατεία θα είχε τε­λειώσει. Ήταν πολύ αισιόδοξος, ίσως από τις πληροφορίες του για τις δι­χόνοιες των Ελλήνων, όπως γράφει ο Κόκκινος. Όμως η αισιοδοξία του αυτή, όπως θα δούμε, διαψεύσθηκε. Αντί μέσα σε δυο μήνες να έχει τελειώ­σει, η εκστρατεία του καθυστέρησε τέσσερις μήνες στη Φθιώτιδα, χάρη στην αντίσταση και τη μαχητικότητα των αγωνιστών.
Ο στρατιωτικός αρχηγός της ανατολικής Στερεάς Οδυσσέας Ανδρούτσος, κι ας μην τον ήθελε ο Άρειος Πάγος, ζήτησε έγκαιρα από την κυβέρνηση ενισχύσεις για τη Φθιώτιδα. «Το 1822 το Φλεβάρη μήνα, οι Ρουμελιώτες βίαζαν τους Πελοποννησίους να βγούνε εις τη Ρούμελη να συναγωνιστούν μαζί, οτ’ ήταν πολλοί οι Τούρκοι και ήρθε και ο Δράμαλης εις το Ζητούνι με μεγάλη δύναμη», γράφει ο Μακρυγιάννης.
Στάλθηκε ο Υψηλάντης, ο Νικηταράς και ο Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος (Άκουρος) με 800 άντρες και δόθηκε εν­τολή σε Μοραΐτες οπλαρχηγούς να πιάσουν τον Ισθμό και τα Δερβένια των Γερανείων. Στις 24 Μαρτίου 1822, στο Μπράλο έγινε μεγάλη σύσκεψη των οπλαρχηγών. Αποφασίστηκε ένα σώμα να επιτεθεί από τη Στυλίδα για να καταλάβει το Ζητούνι, ένα άλλο να επιτεθεί στο Πατρατζίκι και να φτάσει στο Ζητούνι και ένα τρίτο να κρατήσει την αμυντική γραμμή της Αλαμάνας. Οι επιχει­ρήσεις θα άρχιζαν τη Μεγάλη Παρασκευή 31 Μαρτίου.
Την πρώτη δύναμη από 3.000 άντρες αποτελούσαν οι Ανδρούτσος, Γ. Δυοβουνιώτης, Υψηλάντης, Νικηταράς, Άκουρος και άλλοι. Τη δεύτερη από 2.500 άντρες οι Σαφάκας, Σκαλτσάς, Κοντογιάννης, Γιολδασαίοι και λοιποί και την τρίτη από 1500 άντρες ο Πανουργιάς κλπ., η οποία έπιασε τη γραμμή από Δρακοσπηλιά μέχρι Κομποτάδες.
Η πρώτη δύναμη από τις ακτές της Λοκρίδας με πλοιάρια αποβιβά­στηκε τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου στις ακτές της Στυλίδας, Αγίας Μαρίνας και Αχινού. «Και ο μεν Οδυσσεύς εκτελέσας την απόφασιν ταύτην, γράφει ο Αντώνιος Γεωργαντάς, απήντησεν εις την απόβασίν του κατά τον Αχινό, διάφορα σώματα τουρκικά αδύνατα, τα οποία κτυπηθέντα παρά των Ελλήνων ετράπησαν εις φυγήν, ακολουθούντες οι Έλληνες κατ’ αυτών.» Η απόβαση στη Στυλίδα και η επίθεση των Ελλήνων συνά­ντησε μεγάλη αντίσταση. Έγιναν σκληρές μάχες και οι Έλληνες μπήκαν στη Στυλίδα, σκότωσαν πάνω από 50 Τούρκους και έκαψαν πολλά σπίτια. Ταυτόχρονα άλλη δύναμη αποβιβάστηκε στην Αγία Μαρίνα και την κατέ­λαβε, ενώ οι Τούρκοι υποχώρησαν και οχυρώθηκαν στο χωριό Αυλάκι, όπου τους κυνήγησαν οι Έλληνες και εκεί έγινε άλλη σκληρή μάχη.
Στο μεταξύ οι Τούρκοι, βλέποντας την απειλή από τους Έλληνες, -στέλνουν συνεχώς πολυάριθμες ενισχύσεις από τη Λαμία προς Αυλάκι –Στυλίδα. Οι Έλληνες, μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού, οχυρώ­θηκαν στην Αγία Μαρίνα την οποία κρατούν για 15 μέρες, απασχολώντας 18.000 άντρες του Δράμαλη, προκαλώντας τους αρκετές απώλειες και συν­εχή φθορά, παρόλο που πολεμούσαν νηστικοί, με 50 δράμια καλαμπόκι την ημέρα.
Η άλλη δύναμη των 2.500 αγωνιστών, που έπρεπε να επιτεθεί στο Πατρατζίκι, καθυστέρησε και άρχισε την επίθεση την Κυριακή του Πάσχα, στις 2 Απριλίου. Οι Έλληνες επιτέθηκαν με ορμή και αιφνιδίασαν τους Τούρκους. Η επίθεση εκδηλώθηκε από ανατολικά και δυτικά ταυτόχρονα και εξελισσόταν νικηφόρα. Κατέλαβαν τις κάτω συνοικίες, έκαψαν τα τούρκικα σπίτια, σκότωσαν πολλούς Τούρκους και τους απώθησαν στα ανώ­τερα σημεία της πόλης. Κατά την ορμητική αυτή προέλαση των Ελλήνων παρά λίγο να πιαστεί αιχμάλωτος και ο ίδιος ο Δράμαλης που βρισκόταν μέσα στην πόλη με όλη τη συνοδεία του, όπως μας πληροφορεί ο Δ. Κόκκινος. Με δυσκολία υποχώρησε και οχυρώθηκε πιο πάνω, με μεγάλες απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες. Οι μάχες μέσα στην Υπάτη κράτησαν 6 μέρες και οι Τούρκοι ετοιμάζονταν να παραδοθούν. Όμως μεγάλες τουρ­κικές δυνάμεις φάνηκαν να ‘ρχονται για ενίσχυση των πολιορκημένων. Οι Έλληνες φοβήθηκαν και έλυσαν την πολιορκία, και έτσι γλύτωσε ο Δράμαλης, ο οποίος φοβισμένος έπιασε το Ζητούνι.
Μετά από 15 μέρες η επιχείρηση για κατάληψη της Υπάτης επαναλή­φθηκε. Ενισχυμένοι οι Έλληνες και με τους Μοραΐτες, αιφ­νιδίασαν πάλι τους Τούρκους και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν. Ήρθαν όμως πολλές τούρκικες ενισχύσεις από τον κάμπο και οι Έλληνες αναγκά­στηκαν πάλι να υποχωρήσουν για τα ορεινά της Οίτης. Και σε τούτη τη μάχη της Υπάτης οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές…».

Πηγές: α) Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, Βουλή των Ελλήνων, β) Στρατιωτική Ιστορία, Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας, γ) «ΒΙΟΙ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΩΝ ΑΝΔΡΩΝ» υπό του Φωτίου Χρυσανθόπουλου ή Φωτάκου και δ) Πρακτικά Α. Φθιωτικών ερευνών –Λουτρά Υπάτης-.

iellada.gr

...οι Τούρκοι πολεμούσαν στην Αγία Μαρίνα με πείσμα. Οι Έλληνες είχαν πολλά θύματα και τραυματίες, χωρίς να έχουν γιατρό. Δεν είχαν να φάνε. Ο Άρειος Πάγος αντί να προμηθεύει τα αναγκαία του πολέμου, αυτοί οι αφεντάδες κάθονταν στα καράβια, έτρωγαν κι έπιναν, σπέρνοντας διχόνοια σ’ όσους πολεμούσαν. Τότε αγανάχτησαν οι άνθρωποι, που πέθαιναν αδίκως και πίεσαν να τους στείλουν φελούκες για να φύγουν. Παραγγέλλει ο Οδυσσέας στον Άρειο Πάγο, αλλά δεν του αποκρίθηκαν. Στους καραβοκυραίους, ο Άρειος Πάγος είπε να μην πλησιάσει κανείς με φελούκα κι ας χαθούνε όλοι. Είχαν πάθος με τον Οδυσσέα και για το λόγο αυτό άφηναν να χαθεί στράτευμα 3.000 ατόμων. Ο Μακρυγιάννης έγραψε στα Απομνημονεύματά του: Η πατρίς είχε μόνο αυτό το στράτευμα, ενώ οι άλλοι γύρευαν βαθμούς και ταξίματα και κάθονταν άνεργοι... σαν αφεντάδες οπού ήταν κοντά στους Τούρκους. Τότε ο Οδυσσέας, αφού είδε ότι ο Άρειος Πάγος θέλει να χαθούνε όλοι, είπε σε κάτι καραβοκυραίους φίλους του και του πήγαν φελούκες. Μυστικά τη νύχτα μπαρκάρισε πρώτα τους λαβωμένους κι άρρωστους, ύστερα τους κιοτήδες και μετά τους άλλους. Σε δυο βραδιές έφυγαν όλοι και τότε οι Τούρκοι κατάλαβαν. Έτσι σώθηκαν όλοι. Αποβιβάστηκαν στην Μπουντουνίτζα (Μενδενίτσα). Κι ο στρατηγός Μακρυγιάννης συνεχίζει: Τότε οι Αρειοπαγίτες έστειλαν τους καραβοκυραίους και τον αρχηγό της φρουράς στον Οδυσσέα, για να τον πάνε στο καράβι, που έχουν να του μιλήσουν και μ’ απιστιά να τον σκοτώσουν. Από τη Μπουντουνίτζα, ο Οδυσσέας έκανε μια αναφορά κι έβαλε μέσα και το δίπλωμα (αυτό που ο Άρειος Πάγος τον ονόμασε χιλίαρχο). Τους έγραψε (όπως τα άκουσε ο Μακρυγιάννης από το Νικήτα, το γραμματικό του Οδυσσέα κι άλλους αξιωματικούς): Προς τον σεβαστό Άρειο Πάγο. Όσες αντενέργειες μου κάμετε και σχέδια εναντίον μου για να χαθώ κι εγώ, να χαθεί κι όλο το στράτευμα εξ αιτίας μου, μου είναι γνωστά όλα αυτά. Σας είχα στο χέρι και σας έχω, να σας κάμω ό,τι θέλω, δεν καταδέχομαι ότι είστε κυβερνήτες της πατρίδος μου. Σαν γνωρίζετε ότι είμαι κακός άνθρωπος και κινδυνεύει η πατρίς εξαιτίας μου, τραβιέμαι σ΄ένα μέρος και δεν ανακατώνομαι. Και στείλτε λάβετε τους ανθρώπους και βάλτε όποιον θέλετε κεφαλή σ’ αυτούς. Λάβετε και το δίπλωμά σας οπίσω και εις το εξής δεν ανακατώνομαι σε τίποτα, να μην κινδυνεύει η πατρίς για μένα και κάθε λίγο κινδυνεύουν να χαθούν και οι αγωνιστές. Ο Άρειος Πάγος έστειλε απάντηση : Προς τον Δυσσέα Αντρίτσο. Ελάβαμε την αναφορά σου και δίπλωμα, κόπιασε εις την δουλειά σου και στέλνομε και κυβερνούμε τους ανθρώπους. Όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης κι ο Πανουργιάς μαθαίνουν την απάντηση του Αρείου Πάγου, ρώτησαν τον Οδυσσέα, τι είναι αυτό; Τότε εκείνος, τους έδειξε την κόπια της αναφοράς και την απάντηση των Αρειοπαγιτών. Είπε ο Υψηλάντης: Εγώ σου τα είπα όταν σμίξαμε, αυτά έβλεπα που ενεργούσαν μέσα στην κυβέρνηση που ήμουν μέλος κι εγώ, και σηκώθηκα κι έφυγα, κι ήρθα να ανταμωθούμε όλοι μαζί να δουλέψουμε πιστά, ίσως και σώσουμε την πατρίδα, ότι κινδυνεύει από μας τους ίδιους, και θα χαθεί ενάντια στον πατριωτισμό που δείχνετε στους αγωνιστές και στους τίμιους ανθρώπους. Όταν ο κόσμος (στη Λιβαδειά και στ’ασκέρια) έμαθαν τι έγραψε ο Οδυσσέας στον Άρειο Πάγο και την απάντηση που έλαβε, του μίλησαν (ακόμα κι ο Υψηλάντης και ο Νικήτας) και τελικά έμεινε...

Βάλντεμαρ φον Κουαλέν (1799-1822)

 

  Ένας ήρωας φιλέλληνας του 1822

Το σωστό πλήρες όνομά του ήταν Κάρολος Όθων Βάλντεμαρ φον Κουαλέν (Christian Carl Otto von Valdemar Qualen). Γεννήθηκε στο Κίελο το έτος 1799, που τότε ανήκε στη Δανία. Το 1820 ήταν φοιτητής της Νομικής στο εκεί Πανεπιστήμιο. Ο πατέρας του ονομάζονταν Κλάους Όττο Κρίστοφερ φον Κουαλέν (Clauss Otto Christofer von Qualen) και η μητέρα του Φρειδερίκη Τζουλιάνα φον Κουαλέν (Frederike Juliane von Qualen) είχε δε γεννηθεί στο Χάμερστάιν (Hammerstein). Δύο αδερφές πλαισίωναν την οικογένεια : η Καρολίνα (Caroline Hilleborg Juliane Franzisk von Qualen) και η Έμμα-Σοφία (Emma Sophie Dorothea Anna Benedicte Christina von Qualen). Καταγόταν από οικογένεια ευγενών και στρατιωτικών Ο Βάλντεμαρ φον Κουαλέν έγινε υπίλαρχος του Συντάγματος των Ελαφρών Δραγώνων του πρίγκηπος Φρειδερίκου Φερδινάνδου της Δανίας.

Ο απελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων του 1821 εναντίον των Οθωμανών Τούρκων τον ενθουσίασε και αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα. Εντάχθηκε εθελοντικά σε όποια ομάδα τον έστειλε η τότε διοίκηση.

Το Μάρτιο του 1822 μεγάλη ομάδα οπλαρχηγών στο Μπράλο αποφάσισε τη διπλή επιχείρηση : επίθεση και κατάληψη της Στυλίδας και μετά Ζητουνίου (Λαμίας) και την κατάληψη της Υπάτης (ή Πατρατζικίου, όπως λεγόταν τότε).

Την 1η Απριλίου, με πλοία, αποβίβασαν στρατεύματα στην περιοχή Αχινού, τα οποία προωθήθηκαν προς τη Στυλίδα. Ο Ανδρούτσος αποβίβασε 150 άνδρες στην Αγία Μαρίνα. Αντεπίθεση των Τούρκων απώθησε τους Έλληνες έξω από τη Στυλίδα. Οι Έλληνες ενίσχυσαν και οχύρωσαν την Αγία Μαρίνα.

Η επίθεση κατά της Υπάτης άρχισε με καθυστέρηση στις 3 Απριλίου, αλλά η αντίσταση των Τούρκων καθήλωσε τους Έλληνες. Η όλη προσπάθεια δεν είχε επιτυχία.

Ο Ανδρούτσος ζήτησε περισσότερη δράση από τους οπλαρχηγούς. Επίσης ζήτησε εφόδια και ενισχύσεις από τον Άρειο Πάγο (που δεν του δόθηκαν).

Τελικά στις 14 Απριλίου έγινε απαγκίστρωση δια θαλάσσης του σώματος Ανδρούτσου από την Αγία Μαρίνα. Οι συνολικές απώλειες των Ελλήνων στο χρονικό διάστημα από 2 έως 15 Απριλίου 1822 ήταν 50 νεκροί και 90 τραυματίες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και δύο φιλέλληνες, ο Δανός Κόμης Κουαλένιος (Qualen) και ο Πρώσος Εϋνεμάνος (προς τιμήν τους ανεγέρθηκε μνημείο στην πλατεία του χωριού).

Ο Βάλντεμαρ φον Κουαλέν σκοτώθηκε χτυπημένος “από μπάλα κανονιού κατά Μάρτιον 1822 πλησίον της Sidonia”, όπως γράφει ο Βαυαρός γιατρός Ερρίκος Τράιμπερ. Με την ονομασία αυτή, ο Τράιμπερ απέδωσε παραφθαρμένο μάλλον το Ζητούνι, δηλ. τη Λαμία, όπως ονομαζόταν τότε. Ο Ιωάννης Βορτσέλας στο βιβλίο του “ΦΘΙΩΤΙΣ”, γράφει ότι:

« … Ηνδραγάθησαν δε και εφονεύθησαν κατά την επιχείρησιν ταύτην [κατά της Υπάτης] ο κόμης Κουέλενος Δανός και ο Εϋνεμάνος Πρώσσος. …»

Από οικογενειακές πηγές του Κουαλέν, φέρεται ως ημερομηνία θανάτου η 3η Ιουλίου 1822. Στα αρχεία της Δανίας έχει γραφεί ότι πέθανε στις 3 Ιουλ. 1822 στην Fald Ved Zeitun I, Thessalie. Ο Κάρολος Βαλντεμάρ φον Κουαλέν ήταν τότε 23 ετών.

Ο φιλέλληνας Λουδοβίκος Ρος (1806-1859), που ήρθε το 1832 κι έγινε πρώτος διευθυντής της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και συνοδός του βασιλιά Όθωνα, όταν επισκέφθηκε το 1834 τη Λαμία και μετέβησαν στην Αγία Μαρίνα, κατέγραψε: “… ο Δρόσος Μανσόλας μας έδειξε τον τόπο όπου είχε πέσει ο φιλέλληνας Valdemar Qualen, που καταγόταν από ευγενή οικογένεια των Halstein.”

Λίστα με τα ονόματα Φιλελλήνων 

που πήραν μέρος στους αγώνες της 

Ελληνικής Επανάστασης του 1821, 

Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα, Ελλάδα

Στην πλατεία της Αγίας Μαρίνας υπάρχει λιτό μνημείο με μαρμάρινη πλάκα που δίνει συνοπτικά στοιχεία για τον ήρωα (είναι φθαρμένο ένα τμήμα της και διαβάζεται δύσκολα).

 

ΒΑΛΔΕΜΑΡ ΔΕΚΟΥΑΛΕΝ

ΥΠΙΛΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΔΑΝΙΚΟΥ

ΣΤΡΑΤΟΥ

ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΕΝ ΔΑΝΙΑ ΕΝ ΕΤΕΙ Α...

ΥΠ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ…

ΑΝΕΧΩΡΗΣΕΝ ΑΠΟ ΤΗΣ

ΠΑΤΡΙΔΟΣ – ΗΛΘΕ ΔΕΥ…

ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΓΕΝΝΑΙ…

ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΠΕΣΑΝ ΕΝ ΤΗ ΕΝ ΑΓΙΑ

ΜΑΡΙΝΗ ΜΑΧΗ ΤΗΝ …

ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΙΑΩΚΒ ΠΑ…

ΕΥΓΕΝΗΣ ΖΗΛΟΣ ΑΙΩΝ...

ΚΑΡΠΟΥΣ ΦΕΡΕΙ ΤΟΥΤΟ

ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΕΘΗΚΕΝ

ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΑΓΑΠΗ

Η πόλη της Λαμίας από το 1897 τίμησε τη θυσία του φιλέλληνα ευγενή δίνοντας το όνομά του “οδός Γκουάλλεν” σε κεντρική οδό της πόλης, με απόφαση του (τότε) Δημοτικού Συμβουλίου που ανέφερε τα εξής:

Η οδός η αρχομένη από του μεσημβρινού άκρου της πλατείας Ομονοίας … μέχρι της συναντήσεώς της με οδόν Αβέρωφ και πέραν εν ανάγκη, ονομασθήτω οδός Γκουάλλεν (Δανού φιλέλληνος φονευθέντος εν Αγία Μαρίνη κατά Απρίλιον του 1822).

Η πλατεία Ομονοίας ήταν η πλατεία Βασιλέως Κωνσταντίνου ή Σταροπάζαρο (σήμερα Πάρκου). Η οδός Γκουάλλεν (οι Λαμιώτες την έλεγαν Γκουαλλέν) περνούσε κάθετα τις οδούς Πατρόκλου, Έσλιν, Αβέρωφ, Μάρκου Μπότσαρη και κατέληγε στην οδό Κωνσταντινουπόλεως (στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαμίας). Δυστυχώς, το 1953, με δήμαρχο Λαμίας το Σπύρο Πετρόπουλο η οδός μετονομάστηκε σε οδό Ελευθερίου Βενιζέλου, τιμώντας τον γνωστό Έλληνα πολιτικό.

 Οι κατά καιρούς δημοτικοί άρχοντες της Λαμίας έχουν περιορισμένη μνήμη και ευκαιριακή απόδοση της οφειλόμενης τιμής. Όχι μόνο οι ήρωες από την ελληνική επανάσταση, αλλά πολύ περισσότερο οι νεκροί των εθνικών αγώνων 1912-13, του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, της Μικρασίας και του αλβανικού έπους δεν έχουν τιμηθεί, ούτε σε μικρούς δρόμους, σε παρόδους ή έστω αδιέξοδους (ανώνυμα στενά). Η πόλη γέμισε από ονόματα βουνών, ποιητών, και νεότερων αντιστασιακών με πολιτικές δάφνες. Η θύμηση των Λαμιωτών ή Φθιωτών ηρώων χάθηκε στο χρόνο. Όμως για τον φιλέλληνα ήρωα Δανό Κάρολο Όθωνα Βάλντεμαρ φον Κουαλέν, η Λαμία οφείλει την επανόρθωση. Έστω και τώρα να ονομάσει έναν από τους μεταγενέστερους δρόμους της.

πηγή:

amfictyon/Κωνσταντίνος Αθ. Μπαλωμένος

 

ALARICO SILVESTRI & ROMOLO GARRONI

 

Ήρωες φιλέλληνες του 1897 

ALARICO SILVESTRI / ΑΛΑΡΙΚΟ ΣΙΛΒΕΣΤΡΙ

Ο Alarico Silvestri γεννήθηκε στην Αμέλια στις 7 Οκτωβρίου 1874 από το Pacifico (τη Bevagna) και τη Lodovica Colonna.

Εισήχθη τέλεια στην κοινωνία της πόλης του, απέκτησε, το 1891, την άδεια της τεχνικής σχολής και το 1894 εγγράφηκε, στη Ρώμη, στη Σχολή Μαθηματικών και, παράλληλα, μαζί με ιδιωτικά μαθήματα, πλησίασε την πολιτική δέσμευση, υποστηριζόμενη σε αυτό από το πάθος του για μελέτες κοινωνιολογίας.

Το 1897, με την είδηση της εξέγερσης του λαού της Κρήτης ενάντια στην κοσμική κυριαρχία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Σιλβέστρι εντάχθηκε στην κεντρική επιτροπή του PRO CANDIA υπό την προεδρία του στρατηγού Μενότι Γκαριμπάλντι και έφυγε από το Μπρίντεζι για την Ελλάδα. Όταν ξέσπασαν εχθροπραξίες, το 1ο τάγμα Γαριβαλδινών, υπό την ηγεσία του Mereu, κατόπιν αιτήματος της ελληνικής στρατιωτικής διοίκησης, στις 25 Απριλίου μετακόμισε στην Ήπειρο. Δίπλα στον Αλαρίκο, δύο άλλοι Ούμπριοι: ο Perugian Peppino Evangelisti, ο σαλπιγκτής και ο Terni Ulisse Listani, δεύτερος υπολοχαγός της 3ης επιχείρησης. Στη συνέχεια, οι Ιταλοί εθελοντές έλαβαν την εντολή από τον Ριτζότι Γκαριμπάλντι, να κινηθούν προς τον Δομοκό. Έφτασαν λίγο πρίν τα μέσα Μαΐου μετά από μια επίπονη πορεία λόγω της βροχής. Η μάχη ξεκίνησε και κατά την σύγκρουση ο Αλαρίκο Σιλβέστρι τραυματίζεται σοβαρά στον λαιμό. Έπεσε αναίσθητος στο χώμα και πίστεψαν ότι είναι νεκρός. Φορτωμένος με άλλους τραυματίες με αυτοσχέδια φορεία φτάνει στο στρατιωτικό νοσοκομείο Λαμίας όπου και αφήνει την τελευταία του πνοή. Από το νοσοκομείο οι επιζώντες του τάγματος τον μετέφεραν στο σημείο ταφής στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας ακολουθούμενοι από τις νοσοκόμες του ερυθρού σταυρού.

Αυτή είναι η μαρτυρία ενός από τους επιζώντες.

 

Το λιμάνι του Μπρίντεζι, όπου και αναχώρησε ο Silvestri

ROMOLO GARRONI / ΡΟΜΟΛΟ ΓΚΑΡΡΟΝΙ

 

Είχε καταγωγή από την Ρώμη. Ήταν ένθερμος Ρεπουμπλικάνος από τα πρώτα του χρόνια. Αυτός ο διακεκριμένος νέος ήταν ένας από τους πιο δραστήριους διοργανωτές κομμάτων στη Ρώμη και το Λάτσιο. Ένας καλλιεργημένος νεαρός με ακούραστη δραστηριότητα, κατάφερε να κερδίσει μια άξια ανταπόκριση ως επαγγελματίας, αφιερωμένος στον αγροτικό μηχανικό και τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Εντάσσεται στο σώμα των Γαριβαλδινών λόγω της αγάπης του προς την ελευθερία. Η λατρεία ελευθερίας, η εκπαίδευση του νου και της καρδιάς που είχε ζητήσει στις ιστορίες της ιταλικής πατρίδας, ένα αυστηρό αίσθημα καθήκοντος, της προτεραιότητας του καθήκοντος του πολίτη πάνω από όλα, τον ώθησε στην Ελλάδα που σηκώθηκε ενάντια στην τυραννία των Οθωμανών στο όνομα του ιερού εθνικού της σκοπού, και να σπεύσει στο πεδίο του αγώνα και του κινδύνου… πάνω στη μάχη τραυματίζεται στο πόδι και πεθαίνει από ακατάσχετη αιμορραγία κατά την μεταφορά του στην Λαμία. Το σώμα του μεταφέρθηκε στην Αγία Μαρίνα όπου και ενταφιάστηκε μαζί με τον Silvestri.

Φωτογραφία του 1897

Ο τάφος του ALARICO SILVESTRI & ROMOLO GARRONI στον προαύλιο χώρο 

της εκκλησίας στην Αγία Μαρίνα. Στην συγκεκριμένη φωτογραφία διακρίνεται και η πέτρινη πλάκα με τα ονόματα, την χρονολογία, και την χαραγμένη λύκαινα, σύμβολο της Ρώμης. 

Η πέτρινη πλάκα του 1897 που διατηρείται μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας

Σχετικό μνημείο στην πλατεία της Αγίας Μαρίνας

Η επιγραφή πάνω από την πέτρινη πλάκα γράφει:
Και τώρα φεύγω, φεύγω για την Ελλάδα...
ALARICO SILVESTRI 23 Μαρτίου 1897

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΜΕΛΙΑΣ, ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΤΥΛΙΔΑΣ, ΕΝΘΥΜΟΥΜΕΝΗ ΤΟΝ ALARICO SILVESTRI, ΝΕΟ ΗΡΩΑ ΓΑΡΙΒΑΛΔΙΝΟ, ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

ΣΤΥΛΙΔΑ, 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2003

 

 Οι Γαριβαλδινοί κατά την μάχη του Δομοκού

 Χάρτης απο τα σημεία της μάχης του Δομοκού

Εικόνες απο το σημείο που είχαν στρατοπεδεύσει οι Γαριβαλδινοί στην Αγία Μαρίνα το 1897

Φωτογραφία του 1897 

Η στιγμή της κηδείας των

ALARICO SILVESTRI & ROMOLO GARRONI στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας

 

Η φωτογραφία είναι από Μνήμες Αγίας Μαρίνας Στυλίδος